Análises recentes de Suppew

"Geralt kim?"
"Beyaz saçlı, yorgun bir herif. İşini yapıyor, sonra gidiyor."

The Witcher 3, dünyayı kurtarmaya çalışmıyor. Zaten dünya, kendi kendini yeterince mahvetmiş. Sen sadece Ciri'yi arıyorsun... ama yol boyunca kiminin derdine yetişiyor, kiminin sonunu getiriyorsun. Yan görev diye girip saatler sonra karşında ağlayan bir adamla otururken buluyorsun kendini. Oyun değil bu; içine düşülen bir roman gibi.

Kılıç sallamak var, canavar kesmek var, ama asıl mesele, o sessiz anlar. Sadece bir han masasında oturup ne olacağını düşünmek... ya da düşünmemek. Oyunda her şey gerçek gibi ama kimse sana kahraman muamelesi yapmıyor. Çünkü sen de değilsin.

🔹 Hüküm: Dertli, kirli, insani bir yolculuk.
🔹 Puan: 9.8/10

Her şeyden yorulduğunda… aç, bir duvar boya.
House Flipper 2, ne büyük oyunlar gibi bağırır ne de sustuğun şeyleri zorla konuşturur. Sessiz, sakin bir meşgale… Elinde fırça, zihninde ferahlık.

Tadilat bahanedir; esas tamirat içindedir.

🔹 Hüküm: Hafif terapi, bol huzur.
🔹 Puan: 8.0 / 10

Ezio Auditore... Artık gençliğinin gölgesinden sıyrılmış, hikâyesine nihayeti yazmak üzere yola çıkmış bir adam. İstanbul’un, yahut o vakitler denildiği gibi Kostantiniyye’nin taş sokaklarında sessiz adımlarla ilerlerken, gönlümüzde hem bir vuslat, hem de bir veda hissi uyanıyor.

Bir yanda Altair’in mirası, diğer yanda geleceğe bıraktığı bir iz... Ezio burada sadece düşmanlarıyla değil, geçmişiyle de hesaplaşıyor. Her adımda yorgunluğun asâletini, her bakışta hikmetli bir sükûneti görmek mümkün. Kostantiniyye ise başlı başına bir cevher; Doğu’nun ihtişamı, Batı’nın merakıyla harmanlanmış bir mecra.

Yeni mekanikler yerli yerinde, kanca bıçağıyla çatılardan geçmek, bombalarla düşmanı şaşırtmak keyifli. Fakat asıl büyü, Ezio’nun kalbinde; artık bir suikastçı değil, bir arif gibi dolaşıyor. Ve biz, onunla beraber yavaş yavaş vedaya yürüyoruz.

🔹 Puan: 8.8/10
🔹 Hüküm: Her hikâye bir iz bırakır, Ezio ise kalbe kazınır.

"No books, no wisdom... just you, fratello mio."

Tek başına ormanın kalbine düşmek... Gündüzleri yapacak iş çok; barınak kur, yiyecek bul, etrafı kolaçan et. Ama gece çökünce, her şey değişiyor. O sessizlik yok mu... Birden bir çıtırtı, ardından uzaktan gelen o garip homurtular... İnsan ister istemez arkasına bakıyor.

Korku öyle bağırarak gelmiyor burada; usulca yaklaşıyor, içine sızıyor. Hele ki arkadaşsız oynuyorsan, her şey iki kat daha ağır geliyor. Kalvin bile yetmiyor bazen. Bir ses, bir muhabbet, bir omuz arıyor insan.

Yine de; craft sistemleri sağlam, atmosfer başarılı. Ama açık konuşayım: tek başına pek sarmıyor. Karanlık, sadece ekranı değil, içini de kaplıyor.

🔹 Puan: 7/10
🔹 Hüküm: Eş-dost olmadan bu orman zor azîzim… gece çöktü mü, kalp ürperiyor!

Efendim, Assassin’s Creed II ile gönlümüzde taht kurmuş olan Ezio, bu eserle birlikte artık bir genç delikanlı değil, bir cemiyetin reisi, vakur bir beyefendi olur. Hikâye kaldığı yerden devam eder; lakin bu defa Roma’nın kalbinde, büyük bir mesuliyetin omuzlara yüklendiği bir serüvene çıkılır.

Roma şehri âdeta nefes alır, sokaklarıyla, saraylarıyla, caddeleriyle yaşayan bir tiyatro sahnesi gibidir. Her köşesinde bir giz, her duvarında bir hatıra... Ezio'nun liderlik ettiği Suikastçılar Tarikatı da artık yalnız bir hayal değil, sâbit bir hakikattir.

Dövüşler daha zarif, parkurlar daha ustaca, görevler daha inceliklidir. Evvelki eserin üzerine koymuş, lâkin onun özünü de muhafaza etmiştir. Ezio’nun sesindeki olgunluk, adımlarındaki kararlılık artık başka bir safhadadır.

🔹 Puan: 9/10
🔹 Hüküm: Efkârlı bir efendinin zarif intikamı değil, artık bir ideâlin asil yürüyüşüdür.

“We work in the dark to serve the light. We are Assassins. Nothing is true, everything is permitted.”

Arthur Morgan’ın trajik hikâyesi, oyun dünyasında eşine az rastlanır bir derinlik sunuyor. Rockstar, Vahşi Batı atmosferini o kadar ustalıkla işlemiş ki, her çamurlu sokak, her gün batımı ve her silah sesi adeta gerçek gibi hissettiriyor.

Hikâyesi, karakterleri ve detay seviyesiyle rakipsiz bir deneyim sunan RDR2, yalnızca bir oyun değil, yaşanması gereken bir yolculuk. Yaptığınız her seçim, Arthur’un kaderine ince ince işleniyor ve finalde yüreğinize oturan bir ağırlık bırakıyor.

🔹 Puan: 10/10
🔹 Hüküm: Efsaneler unutulmaz, Arthur Morgan da öyle…

"We are more ghosts than people."

Assassin’s Creed II, benim için yalnızca bir oyun değil, aynı zamanda oyun dünyasına olan sevgimi perçinleyen bir başyapıt. Hayatımda en çok bitirdiğim hikâye oyunu olmasının sebebi, Ezio Auditore’nin intikam dolu yolculuğunun her seferinde aynı heyecanı yaşatmasıdır. Floransa’nın dar sokaklarında koşmak, Venedik’in ihtişamlı binalarına tırmanmak ve Roma’nın gölgelerinde suikastler gerçekleştirmek, bana bambaşka bir dünyanın kapılarını açmıştı.

Oynanışı, dönemine göre inanılmaz akıcıydı. Parkur mekanikleri, suikast sistemleri ve gizlilik unsurları, kendini gerçekten bir suikastçı gibi hissettiren unsurların başında geliyordu. Üstelik Ezio gibi unutulmaz bir karakterin gelişimini izlemek, onu deneyimsiz bir gençten efsanevi bir Assassin’e dönüşürken görmek, oyunun en büyük artılarındandı.

Her ne kadar yıllar geçse de, AC II hâlâ serinin en güçlü halkalarından biri olarak anılıyor. Yeni oyunlar daha büyük haritalar, daha gelişmiş mekanikler sunsa da, Ezio’nun macerası bambaşka bir ruha sahip. Bugün bile dönüp tekrar oynadığımda aynı heyecanı hissettirebilen nadir oyunlardan.

🔹 Puan: 10/10
🔹 Hüküm: Suikastçılık sanatının en iyi işlendiği eserlerden biri, dönemin ötesinde bir klasik!

"Requiescat in pace."

Marvel âleminin kadim kahramanları ve kötüleri, bu arenada boy gösterip 6'ya 6 şiddetli müsabakalara tutuşuyor. Haritaların ihtişamı ve dinamik yıkım sahneleri seyir zevkini ziyadesiyle artırsa da, aynı stratejilere sıkışmak keyfi zamanla sakilleştiriyor.

Her karakterin hususiyeti takdire şayan, lâkin tekrara düşmemek adına daha fazla derinlik arayışı doğmakta. Gelecek güncellemelerle daha geniş imkânlar doğacağı muhakkak.

🔹 Puan: 7.5/10
🔹 Hüküm: Marvel’in şerefli sahnesinde yer almak caziptir; ancak biraz daha kemâl bulması elzemdir!

Ev yenileme ve dekorasyon meraklıları için hoş bir meşgale sunar. İlk başta keyifli gelen tamirat ve düzenleme işleri, zamanla aynı şeyleri yapmaktan ibaret hâle gelir. Vazifeler yeterince çeşitli olmasa da, vakit geçirmek ve rahatlamak için güzel bir fırsattır.

🔹 Puan: 7/10
🔹 Hüküm: Kısa süreli bir eğlence arayanlar için idealdir, fakat uzun vadede tekdüze olabilir.

Orta Çağ’ın tozlu yollarında, kılıçların ve entrikaların arasında geçen bir hikâye… Kingdom Come: Deliverance, oyuncuyu tarihi bir atmosferde, sıradan bir köylü çocuğu olarak maceraya sürüklüyor. Görseller ve detaylar muazzam, fakat gerçekçilik bazen yorucu olabiliyor.

Oynanış oldukça derin; dövüş sistemi alışması zor ama tatmin edici, görevler ise sabır gerektiriyor. Lakin teknik sorunlar ve arada sırada sıkıcı gelen yan görevler, deneyimi biraz gölgeliyor. Bu oyun hızlı aksiyon değil, sabır ve strateji arayanlar için biçilmiş kaftan.

🔹 Puan: 7/10
🔹 Hüküm: Gerçekçiliğiyle büyüleyici, ama herkese hitap etmeyebilir. Orta Çağ’da kaybolmaya hazırsan, denemeye değer.